Święty Jakub Starszy był bratem św. Jana Apostoła i synem rybaka Zebedeusza. Mieszkał w Betsaidzie nad Jeziorem Galilejskim. Matką jego była Salome, należąca do grona osób towarzyszących i posługujących Chrystusowi. Święty Jakub należał do uprzywilejowanych uczniów Chrystusa, którzy byli świadkami wskrzeszenia córki Jaira, przemienienia na Górze Tabor oraz modlitwy w Ogrójcu.
Należy go odróżnić od innego Jakuba, syna Alfeusza, który również był Apostołem, i którego św. Marek określa przydomkiem Młodszy (lub Mniejszy).
Św. Marek Ewangelista opisuje powołanie Jakuba i Jana przez Jezusa. „ Jezus ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza i brata Jana, którzy też byli w łodzi i naprawiali sieci. Zaraz ich powołał, a oni zostawili ojca swego, Zebedeusza, razem z najemnikami w łodzi i poszli za Nim”.
(Mt 1,19-20). Jezus nadał dwóm braciom, Jakubowi i Janowi, szczególny przydomek: Boanerges- tzn. synowie gromu. Przydomek ten może świadczyć o porywczym charakterze braci oraz o gorącym zapale do głoszenia idei królestwa Bożego, który przyjdzie im zrealizować poprzez złożenie ofiary z własnego życia.